2020-09-21
د شهید آشنا دسمال مې
ملا وستنی دی له ملانه
شیبه وړاندې یم راغلی
له درنې لویې غزانه
ازانګه دګړنګ ژبه
شنه د تورو له خرپانه
په خورجین کې مې راوړی
هغه سر له اژدها نه
چې یتیم یې شو کولی
و، له څانګې د موسکا نه
* * *
د څپلۍ غربې مې پرې دي
پښې مې ډکې له ! غزو دي
په ټټر کې مې راوړي
مات سرونه د نیزودي
د کاروان او ښان مې ستړي
شهیدان مې پرې راوړي
مشالونه مې د شپودي
دا په وینو سره سر ګړي
* * *
ته دې غبرګ غوږونه وخورې
دانارې مې ولې ناورې؟!
ګورې نه چې درپسې یم!
ښکوم دې د پښو خاورې
د سړي په شومه موړ شې
په دې زړه لکه دواورې
د جانان د غم رانجه مې
دي په لپو لپو څښلي
دامې ټول خواږه یاران دي
داچې نن پرې جوړ دي څلي
هسې تش راغلی نه یم
زمانې مې په ځولۍ کې
لږ راتم شه لارویه
افسانې مې په ځولۍ کې
هر فریاد ته مې ورکړی
د سلګیو لړم ټک دی
د اوبو پر ځای مې څښلی
د خپل ډک زړګي پتک دی
د هر داغ تڼۍ یې واکړه
زړه مې ډیر د مینې ډک دی
د ایمان په تېغ یې وژنه
که پکې هم ذره شک دی
* * *
یو ما ښام ویو آشنا مې
زما زړه په لاس کې راغی
د کینې و ه که د مینې
خو چاړه په لاس کې راغی
وې دازړه دې د کارنه دی
چیرته نوی زړه پیدا کړه
ترانې دې ټولې خامې
ورته سوی زړه پیدا کړه
چې غزلې یې خوراک وي
داسې روی زړه پیدا کړه
چې له ستورو خولګۍ واخلي
لمر پلوی زړه پیدا کړه
* * *
ماوې ښه لکه چې زړونه
دروپۍ څلور خر څیږي
ددووسترګو په دکان کې
آشنا سپین او تور خرڅیږي
نغد غمونه به پرې ورکړم
که نغمې په پور خرڅیږي
زورور غزل به واخلم
که غزل په زور خرڅیږي
دا سلګۍ خو مې ور جار شه
که څه ټنګ ټګور خرڅیږي
* * *
زما دزړه کوتریې پریښو د
آشنا شغ لکه باز لاړو
د قدیمو ستر ګو والا
په ډیرنوي اند از لاړو
زړه مې کړنګ له لاسه پریوت
هی هی ما ت یې آواز لاړو
داغمی ذرې ذرې شو
ښایې ښه له کاره ووت
د اشنا د سترګو تږی
څه پر للمه لاره ووت
داددوولمرونو ستوری
له رنګین مداره ووت
* * *
لارویه هغه شپه مې
په خدای دومره ډیر ژړلي
ما خو هغه ورځ هم نه وو
دنن شپې په څېر ژړلي
هغه ورځ هم یوه ورځ وه
ښایي تانه به وي هېره
ته ما شوم وې که دریاد شي
مو ده ډیره پکې تېره
ها لښکر چې وراغلی
زموږ کلي ته دژڼو
د سور خولو هلکانو
د شېر بریتو ببر څڼو
تورې سترګې یې ګور ګورې
یو نیم رګ سور د کر کڼو
هغه مست په تکبیرونو
په ډلونو په اتڼو
هغه شپږزلمي دې یاد شي ؟
ها چې دربې یې تو دې کړې
چې لُنګۍ یې کړې ګوزارې
ها چې څڼې یې کودې کړې
ها غور ځی به یې چې لنډ کړ
چې ټپې به یې اوږدې کړې
د شهید په یوه ټپه یې
د عالم ستر ګې لمدې کړې
ها چې ټولو، ووې خدایه
« د مرګ سترګې یې ړندې کړې »
چې د بنګو په چلم یې
سترګې سرې ردې ردې کړې
د چینې بر غاړه ناست وو
د چینې پر سر چنارو
په چنار کې قمري ناسته
او کوکو یې وار په وارو
سور کی اوښ مې راپسې و
د ګونګرو یې شرنګهارو
ټولو سترګې کړې راپورته
پکې پروت د مینې ښارو
ددې ښار دزړه په منځ کې
یو کاروان په ټپو بارو
جوړ لباس د لارویو
له قربان او یکه زارو
خو نتلي زړه ته تللی
یو غمګین غږ د ستارو
او د مینې له دې ښارونه
راتاو شوی لوی ښامارو
دغه شپږ زلمې راوتي
د همدې ښامار په ښکاروو
* * *
وئ ! داڅه کوې خوب یووړې
لارویه رابیدار شه
کیسه بلې خواته لاړه
زوروره په کرار شه
څه به زه لارې ته سم شم
او څه ته پر سمه لارشه
او خله جېب کې مې خواږه دي
لږه خوله دې پې خوږه کا
د کیسې ودرانه بار ته
د غوږو ، ورته اوږه کا
هسې لاره لنډووپرې
چې اوږده را نه کیسه شوه
دا ته څه ستړی ماشوم یې
چې دې دومره تلوسه شوه
لکه تار کیسه تر ووځي
ستا خو زړه سورۍ پیسه شو
د کیسې په منځ کې ډیر دي
د ښتې غرونه ګړنګونه
له سینو وتلي غشي
او په تُورو پرې څانګونه
له خپل سر سره دي لوبې له
له ښامار سر جنګونه
پکې مینې هدیرې شوې
تشوي ډک پالنګونه
د کیسې دامنځ به پر یږدو
په خدای ډیره به ترخه شي
اوس ایله سر ماښام دی
هسې نه چې شپه پخه شي
د ښامار دوښو څاڅکي
به له سپینو ستورو جوړ شي
او غاښونه به یې ګورې
چې له ځینو ستورو جوړ شي
زخم زخم د زلمو به
له زرینو ستورو جوړ شي
دغه ټول ستوري به ګورې
چې یو بل سره جنګیږي
څوک به تښتي له مداره
څوک به ځمکې ته رالویږي
په کمرو کې به مات شي
په چینو کې به غور ځیږي
ژوندددو پلونو تر منځه
شي دانه پکې د لیږي
* * *
په منځ منځ کې مه ویریږه
د کیسې پای ته راځمه
سپي دې غاپي رنګ یې ورک شه
د کیسې سرای ته راځمه
بس کیسه روانومه
بیا اصلي ځای ته راځمه
ته ما شوم وې لارویه
څېله مست اوښان کتاروو
ځونډورې یې وې غاړې
د ګونګرو یې شرنګهاروو
یو انډی به د غلې و
بل انډی په غشو بارو
کاش د ګیډې دوزخ نه وای
داد غشو خو ، ښه کارو
بل مو کارنه و، خو ښکارو
ته به وایې د څه ښکارو
د کیسې والا ښامارو
ته هم ناست په یوه انډي کې
او ګنۍ به اوښ مغری دراوږد کړ
تا څپیړه ور کوله
الوتکه په هوا کې
نا څا پي و کړ نګیدله
ته به وایې د بار لاندې
ژوبله اوښه نړید له
د یو بم بچی یې راوړ
هغه بلار به لنګیدله
بم د غره پر څو که ولوید
خو د غږ یې مزه نه وه
شي کیدای چې وي وچ موری
یا یې میاشته پوره نه وه
تاګنۍ د مټ د پاسه
تو غندي په شانې کیښوه
ګڅه سترګه دې کړه پټه
ښۍ دې خلاصه ورته پریښوه
د ښي لاس دویمه ګوته
دې راکش لکه ما شه کړه
په خندا دې کریږ ه وکړه
هوا بازدې تما شه کړه
دغرور شونډې کړې بوڅې
دپولادو چلوونکي
دګنیو په بند بند کې
دې ترخه زهر شیندونکي
ستا پر خوایې الوتکه
په آسمان کې راکږه کړه
د توپ نښې ته یې جوړه
ستا ګنۍ او ستا اوږه کړه
دباروتو د زړه خوله یې
له ویشتو وړاندې خوږه کړه
هاغه غر چې یې آسمان ته
لږ نژدې څوکه رسیږي
چې اوښان پکې دوریځو
ددې څوکې تېره سرته
شپږ اوښان در ښتیا راغلل
تش روان وو ته به وایې
چې بس بار په بریښنا راغلل
چې ګډوډ له هوا بازیې
د خوږې نښې نظر کړ
په یو، رپ کې یې د سترګو
درز له غره سره ټکر کړ
یوه ګردي کاڼي د غره یې
د څټګ پر ځای مات سرکړ
یوې تېرې تړانګې د پرښې
لکه لورنیم په ټټر کړ
په مښو که کې یې واخیست
ته وادایې لوی ارمان و
ها چې وړه یې په هوا کې
له هوانه کږ ه غاړه
الوتکه دړې وړې
ګړننګونو پورې لاړه
پروزرو یې شادو ګانو
کړلې چیغې پیغې سازې
ځینو شوخو شادو ګانو
پرې د پاسه کړې میتیازې
موږه هم د الوتکې
غړمبیدنې واوریدلې
لکه ناوې له خوښۍ مو
ستر ګو اوښکې تویولې
پټې پټې مو په زړه کې
خوږې ګوړې ما تولې
لارویه تاته یاد شي ؟
چې ګنۍ دې پراوږه وه
ها اوږه دې پر اوږه وه
ها اوږه دې په دې وخت کې
له ګنۍ نه هم خوږه وه
موږه ټول تاته ووې.
تا ویشتلې مبارک شه !
خدای دې مل شه، په دې غرو کې
درته تیر دنور سرک شه
خودې وخت کې یو نا څاپه
یو کیفیت درباندې راغی
ستا په سترګو کې وې اوښکې
څه هیبت درباندې راغی
د شاعر په شانې بل شان
شعر یت در باندې راغی
افسانې مو درته کړلې
حقیقت دربانې راغی
د ګنۍ له واړه بار دې
په یو دم سپکه اوږه کړه
اوښ چې غاړه درکږه کړه
دده خوله دې پرې خوږه کړه
له انډي نه دې راټوپ کړ
په ښاغلي غوندې ترپ کې
خلاص ګونګري داوښ دپښو دې
کړل ژرژر په یوه خرپ کې
دکاروان او ښان دی تم کړل
دیو دوو سترګو په رپ کې
ستا په ستر ګو کې وې اوښکې
تا وړې سلګۍ وهلې
ستا وړې وړې خبرې
په مرۍ کې ښخیدلې
ستا ګنۍ غوڅۍ سرې شونډې
دوې ګلپاڼې رپیدلې
ستا په سترګو کې خبرې
په څپو وې په غورځنګ وې
هغه شپږ دګلو ونې
نس ته تیرې یوه نهنګ وې
خودې شپږو شوکولې
له نهنګ نه پښې دسنګ وې
شپږ اوښان له بره راغلل
یو څاروان تش راروان وو
شپږ دستماله هر دستمال کې
تاو دوړانګو یو باران و
سپینو اوښکو کې راشنه مو
څانګې څانګې ارغوان وو
په دې هر دستمال نغښتی
هر یو زړه زما جانان و
* * *
راشه راشه چې دې ښکل کړم
زما ښکلیه لارویه
ته زما دنغمو سیری
یه زما ماته زړګیه !
ددې شپږو لارویو
ها اووم ملګری ته یې
دکاروان دغزلونو
او سندرو څوری ته یې
۷ / ۱۲ / ۱۹۹۷ ناصر باغ
یادونه : ګنۍ ( ګنی )